Την είδες να στέκεται αγέρωχη κάτω από το φως της ουράνιας μπάλας. Έλαμπε. Προκλητικά δεν λέω. Άπλωσες το χέρι σου και το μάζεψες ξανά τρομαγμένος. Θεέ μου πόσο κρύα! Σαν ατσάλι. Εκείνη εκεί. Αγέρωχη, περήφανη. Με εκείνο το χαμόγελο της. Το θαύμαζες και το μισούσες ταυτόχρονα.

Αχ, αυτό το χαμόγελο της. Τόση σιγουριά… Θα σε αλλάξω, σκέφτηκες. Θα σε τραβήξω σαν άλλος Αρθούρος από τον βράχο σου. Μα θα σε ζεστάνω πρώτα. Και το έκανες. Και τα κατάφερες. Και για λίγο μόνο καμάρωνες με το απόκτημα σου. Ανόητε. Το ατσάλι αν το ζεστάνεις θα σε κάψει.

Μικρέ… Πόση δύναμη νομίζεις ότι έχεις; Ανάξιε… Θέλει δύναμη για να σηκώσεις ένα τέτοιο όπλο. Λίγε... Το άφησες από τα χέρια σου και κρύωσε ξανά.