Περπατώντας στο Μοναστηράκι, άφησα πίσω μου τα μαγαζιά, τα φανάρια, τους καστανάδες και την αποστροφή στο βλέμμα των αστέγων. Μια άλλη γειτονιά ζωντανεύει εδώ. Και τον σκέπτομαι.

Δεν άφησε χνάρι πίσω του. Δεν άφησε ήχο. Μόνο αναμνήσεις άφησε, σαν τη μυρωδιά παλιού βιβλίου στα παλιατζίδικα. Διασταυρωθήκαμε τυχαία στο Σύνταγμα. Κι όλες οι σκέψεις, οι θύμισες καρφώθηκαν σ΄ ένα αμήχανο χαμόγελο. Σ΄ ένα «γεια». Δεν είχε απομείνει και τίποτε να πούμε.

Στο πιο κάτω στενό, οι αναμνήσεις φούντωσαν, για να εκδικηθούν. Και παράχωσαν τη βία, τις φράσεις που έσχιζαν σάρκες και μάτωναν ζωές. Μου φανέρωναν θαρρείς, μόνο τα χαμόγελα, τα δώρα και τις χοροεσπερίδες. Και μέσα σ΄ όλ’ αυτά, δέκα χρόνια κοινής ζωής και δυο παιδιά. Χαμογέλασα αχνά. Στο καλό να πας.