Τον ήθελε παράφορα. Κάθε κύτταρο της τον εκλιπαρούσε… δάκρυα ποτάμια αυλάκωναν το πρόσωπο της. Τα αγνοούσε… συνέχιζε να τον κοιτάει με βλέμμα παρανοϊκό… με την ελπίδα να καταλάβει τι του ζητούσε… να μη χρειαστεί να το ξεστομίσει. Να μη χρειαστεί να τον αναγκάσει να την απορρίψει. Ήταν πεπεισμένη ότι αρκούσε μια στιγμή να την κοιτάξει στα μάτια. Ναι. Μια στιγμή χρειαζόταν για να καταλάβει..

Η μάχη με το χρόνο μαινόταν, οι σκιές τους χτυπιούνταν ανελέητα, πάλευαν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον, τρόμαζαν ο ένας με τον άλλον... «Σε θέλω». Καλύτερα να πέθαινε, μόνο να μην το είχε ξεστομίσει.

-Τι λες!

Έσφιξε τις γροθιές. Απέστρεψε το βλέμμα.

-Δεν είναι αλήθεια. Ξέχνα το, απάντησε ξεψυχισμένα, προδίδοντας ξανά τον ίδιο της τον εαυτό.