Κοιτάζω στον καθρέφτη με επιμονή και επιστρέφω στο παρελθόν με δυνατό flash back. Μια νεαρή ενθουσιώδης που επιθυμεί διακαώς να ανακαλύψει τον κόσμο, έγινε τελικά μια ώριμη κυρία, μία ερευνήτρια.

Αναρωτιέμαι αν η χειραγωγούμενη πλασματική κοινωνία θρυμμάτισε σε χίλια κομμάτια την παιδική μου ψυχή. Μα ξανακοιτώντας τον καθρέφτη συνειδητοποιώ πως ενώ κάποτε το καταπράσινο των ματιών μου έμοιαζε με δάσος που φλέγονταν, την σημερινή μέρα μετουσιώνεται σε φλόγα.

Είναι βέβαια αμείλικτο το πέρασμα του χρόνου και ίσως τώρα πια δεν τολμώ να ανοίξω το φως για να δω τον καθρέφτη της ίδιας μου της ψυχής μου, ωστόσο το κανδήλιον μαλακώνει τις ρυτίδες μου και χαϊδεύει στωικά την κουρασμένη μου ψυχή, που ευτυχώς τα κατάφερε. Κοιτάζω για μία τελευταία φορά τον καθρέφτη.