Κάθισες απέναντι. Άναψες με νωχελικές κινήσεις τσιγάρο. Με κοίταξες επισταμένως στα μάτια. Ο ρυθμός της ανάσας μου ένας Γολγοθάς χωρίς τέλος. Το χρώμα των ματιών σου σαν καρφί στις ενοχές μου. Ομολόγησες το νέο του έρωτα χωρίς φειδώ. Το δόγμα της αγάπης σου, να φεύγεις πριν ο άλλος βαρεθεί, το μουσικό τέλος των ονειροπολήσεών μου.

Ο αμετανόητος κόσμος των ενοχών μου χρωμάτισε σαν σε πίνακα ζωγραφικής το μουσικό ταξίδι της ακατάσχετης ροής του χρόνου που μεταμορφώνεται σε κόσμο. Η απύθμενη ανάμνηση του εαυτού σου σαν ένα κόσμημα που το έκλεψε μια άλλη παρουσίασε το χρόνο σαν μια μελωδία χωρίς σώμα που βυθίστηκε βίαια στο τελευταίο βαγόνι -ο απροστάτευτος χρησμός του μέντιουμ που βασάνιζε το μυαλό σου- του θαλάσσιου τρένου της αγάπης.