Κουράστηκα. Χρόνια υπομένω και εμμένω στα ίδια πράγματα. Από συνήθεια μάλλον γίνεται μα πιο πολύ από φόβο για το άγνωστο. Όμως αρκεί. Βαρέθηκα να ανέχομαι την ίδια αποπνικτική δουλειά, τον επίμονα αυταρχικό σύζυγο και τους καταπιεστικούς «δικούς μου ανθρώπους»... Ποιον κοροϊδεύω;

Όταν ένας άνθρωπος στ’ αλήθεια σε νοιάζεται, θέλει την ευτυχία σου. Όχι, απλά να δρας σύμφωνα με τα θέλω του. Η απαγόρευση του Χρήστου να ασχοληθώ με αυτό που μιλούσε πάντα στην καρδιά μου, τον χορό, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε αυτό το ταλαίπωρο το ποτήρι. Είχε δίκιο η Μελίνα όταν μου έλεγε πως αλλάζει ο άνθρωπος μα χρειάζεται πολλή αγάπη ή πολύς πόνος για να γίνει.

Καιρός να βγω επιτέλους στο φως. Μύρισε ζωή μαζί με αυτή την άνοιξη...