Στην οδό Δελφών 7, υπήρχε μια πολυκατοικία που την στόλιζε μία βυσσινί βουκαμβίλια. Τα διαμερίσματα αρκετά μα ένα από αυτά δεν φαινόταν να κατοικείται μόνιμα. Κάθε τόσο οι ένοικοί της έκαναν πηγαδάκια κουτσομπολεύοντας και πλάθοντας με το μυαλό τους πικάντικες ιστορίες γύρω από το μυστηριώδες διαμέρισμα του 5ου.

Κάποιοι είχαν δει μια γυναίκα γύρω στα 35, φήμες την ήθελαν να το έχει κληρονομήσει από την θεία της που έμενε εκεί παλαιότερα.

" Ήταν μια γυναίκα παράξενη βρε παιδί μου, δεν μας μιλούσε παρά μόνο για τα βασικά. Ποτέ δεν την συμπάθησα."

"Ούτε και εγώ! Αν και την πρόλαβα για λίγο, δεν μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν έμαθα τι απέγινε."

Αυτές τις συζητήσεις άκουγαν και τα παιδιά τους που έπαιζαν τριγύρω.

Ένα από αυτά, κορίτσι εννέα ετών με περίσσεια τόλμη πήγε και χτύπησε το κουδούνι αυτής της μυστηριώδους γυναίκας.

Η καρδιά της κόντευε να σπάσει. Σκεφτόταν να το βάλει στα πόδια, όταν τελικά η πόρτα άνοιξε κι εκείνη έμεινε παγωμένη να κοιτάζει. Η γυναίκα που της άνοιξε είχε το πιο φωτεινό χαμόγελο που είχε δει μέχρι τότε! Την πλησίασε ακουμπώντας την απαλά στον ώμο ρωτώντας την αν θέλει κάτι.

- Ήρθα να δω..ποιος μένει εδώ. Ακούω συνέχεια να λένε διάφορα και είχα αγωνία να μάθω!

- Πώς είναι το όνομά σου;

- Άννα

- Άννα μου μόλις έκανες κάτι σπουδαίο που θα έπρεπε να το πράττουμε κι εμείς οι μεγαλύτεροι πιο συχνά. Θα το καταλάβεις μεγαλώνοντας όταν θα θυμηθείς αυτή την στιγμή. Δεν έμεινες στα σκοτεινά λόγια που άκουσες, ήρθες να μάθεις την αλήθεια με τα μάτια σου. Και είναι όλη μπροστά σου!

Είκοσι χρόνια μετά καθώς η Άννα περνούσε από την οδό Δελφών 7, δάκρυσε στην σκέψη εκείνης της συνάντησης που την σημάδεψε. Η μυστηριώδης γυναίκα πράγματι κληρονόμησε το διαμέρισμα από την θεία της, η οποία κάθε άλλο από παράξενη ήταν. Έπασχε από μία χρόνια νόσο και γνώριζε πως δεν της μένουν πολλά χρόνια ζωής. Έτσι αποφάσισε να τα αφιερώσει ποιοτικά και εκεί που πίστευε ότι το αξίζουν. Το έργο της, ήταν κάτι παραπάνω από φιλανθρωπίες. Χωρίς να έχει οικονομικό όφελος, λειτούργησε για μερικά χρόνια το διαμέρισμα του 5ου ως κέντρο στήριξης κακοποιημένων γυναικών, το οποίο συνέχισε μετέπειτα η ανιψιά της. Κανείς δεν το έμαθε σε εκείνη την πολυκατοικία γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Μόνο η Άννα.

Και αυτό της ήταν αρκετό για να αλλάξει νοοτροπία στην ζωή.

Από τότε κάθε φορά που έβλεπε βουκαμβίλια θυμόταν εκείνη την στιγμή και χαμογελούσε συγκινημένη.