Μαζεύτηκαν ηλιαχτίδες φωτεινές

μες στου ήλιου το φωτόσωμα.

Μαζεύτηκαν να βρουν λύσεις

για συμπαντικούς προβληματισμούς.

Φώναξαν, άναψαν, πυρώθηκαν οι λόγοι.

Σπινθήρισαν σαν λύσεις βρήκαν!

Μαύρες κηλίδες ηλιακών καταιγίδων άρχισαν να φαίνονται στου ήλιου το φωτόδερμα.

Ήταν αγγελιαφόροι φωτεινοί έτοιμοι να ταξιδέψουν με τις απαντήσεις αντάμα!

Άλλες στράφηκαν και χάθηκαν στου σύμπαντος το σκοτάδι.

Άλλες στον Ερμή... κι άλλες στον Άρη.

Κάποιες φάνηκαν κι εδώ στη γη από τις πρωινές ώρες.

Ζεστάθηκε το οδόστρωμα σαν έκατσαν να δουν.

Πύρωσαν οι τοίχοι, κάηκαν τα κορμιά μας.

Ζέστη πολλή απόψε…

...κι εγώ στέκομαι μπροστά στα κύματα του Θερμαϊκού...

Βρισκόμουν εκεί τη στιγμή που αρχίζουν

τα πορτοκαλί ροδοπέταλα να φαίνονται

στου ορίζοντα τη νοητή γραμμή.

Θαυμάζω τη φύση...

Οι νεφέλες άρχισαν να μαζεύονται

λες και θέλουν να διακόψουν την υπέρογκη πορεία

των φωτεινών αγγελιοφόρων,

δημιουργώντας ένα δείχτη προστασίας…

…βιάζονται…

Οι λέξεις των ανθρώπων τις έκανε να πάρουν

μια τέτοια βιαστική απόφαση,

που σαν προσευχές ανέβηκαν ψηλά.

Η αγάπη και η βιασύνη πιάστηκαν χέρι-χέρι

πλησίασαν τα σύννεφα,

τα φώναξαν κι εκείνα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους.

Ήρθαν πολλά… Πάρα πολλά…!

Μα σαν τα‘δε ο άνεμος, βάλθηκε να τα σκορπίσει.

Οι νεφέλες στενοχωρήθηκαν, δάκρυσαν,

άρχισε να βρέχει.

Είχα πάρει τον δρόμο της επιστροφής,

πλησίαζα στο σπίτι μουσκεμένος

δίχως αμάξι, το χάρηκα.

Σήκωσα το βλέμμα στον ουράνιο θόλο κι αναφώνησα εντός μου.

Σ’ ευχαριστώ θεέ μου για τη δροσιά,

σ’ ευχαριστώ!

Τελικά ποιος ξέρει τ’ ήθελαν να μας πουν οι φωτεινοί επισκέπτες;

Ίσως το μήνυμα δεν ήτανε για μας.

Ίσως ήταν μήνυμα συμπόνιας προς τη Μητέρα Γη

που τη σκοτώνουν τα παιδιά της.

Εμείς είμαστε αυτοί… εμείς!