Κάθονταν και σκέφτονταν. Όσα του είπαν εκείνοι. Τα λάθη που είπαν πως είχε κάνει. «Να είναι αλήθεια;» ρώτησε με αγωνία τον εαυτό του.

Μεγάλωσε μόνος του, στο σπίτι της αδιαφορίας. Έμαθε να βασίζεται στον εαυτό του. Όταν χρειάζονταν βοήθεια, την έψαχνε μέσα στα βιβλία. Κι ας μην καταλάβαινε πάντα τι του έλεγαν.

Όταν πέρασε στη σχολή που ήθελαν εκείνοι, άρχισε να ψάχνει την απάντηση στα πολύβουα μπαρ του κέντρου. Κάθε βράδυ. Πουθενά όμως η απάντηση.

–Καλά, δεν σε νοιάζει το μέλλον σου;

–Ας περιμένει.

–Καλά, τι ψυχρή απάντηση είναι αυτή;

–Να φύγω τώρα;

Κάθονταν μόνος του, στο μπροστινό μπαλκόνι. Ο ήλιος ζέσταινε τις σκέψεις του. «Ο καφές!» αναφώνησε. Τον είχε ξεχάσει στο πεζούλι. Αφέθηκε στη δροσιά του. Η απάντηση, ας περιμένει.