Όσο μου επέτρεπε το οπτικό πεδίο. Ακινησία και σιωπή βασίλευαν ολούθε. Τότε ξανακοίταξα στο πόντιουμ. Ο πιανίστας έδειχνε πολύ ενθουσιασμένος, θα μπορούσα να ορκιστώ. Έκανε στροφή και με αργά βήματα αποχώρησε.

Τότε όλοι οι κύριοι με τις βελούδινες ρεντιγκότες, οι κυρίες με τις λαμέ τουαλέτες, οι δεσποινίδες με τα πολύ βαθιά ντεκολτέ καθώς και τα παιδιά με τις χαριτωμένες τιράντες τους και τα παπιγιόν τους σηκώθηκαν και από την αίθουσα άρχισαν να βγαίνουν σιγά σιγά. Και αφού αποχώρησαν και οι τελευταίοι τότε εγώ έμεινα καθισμένος και τελευταίος.

Ένωσα τον αντίχειρα μου με τον μέσο και ακούστηκε στην άδεια αίθουσα ένα τελευταίο, πονεμένο κλικ... κλικ και πάλι κλικ. Κλικ ξανά και ξανά, σαν τα αναρίθμητα κλικ που αντηχούσαν σε όλη την αίθουσα.