Γιατί τα έχανες όλα αυτά, χρόνια τώρα; Προσπαθείς να τα μετρήσεις. Είναι ανώφελο. Ήσουν παιδί ή και λίγο αργότερα.

Οι ξένοιαστες αναμνήσεις σταματούν εκεί που ξεκίνησαν τα πρέπει. Όχι των άλλων. Τα δικά σου πρέπει. Όταν κατάλαβες τί θα πρέπει να κάνεις για να ανήκεις σε αυτό το κόσμο με τρόπο που να λαμβάνεις ικανοποίηση από τους άλλους για αυτό που είσαι. Κανείς δε σου το ζήτησε. Ίσως όμως και όλοι. Αθόρυβα, άυλα, διάφανα σου πέρασαν το μήνυμα πως για να είσαι αυτό που «πρέπει», το αποδεκτό, δεν είναι αρκετό να είσαι εσύ. Και εσύ το έχαψες.

Αναστενάζεις. Έτσι έμαθες. Φταις; Τώρα τί κάνεις που το ίδιο σου το σώμα, σου λέει φτάνει. Αν θες να συνεχίσουμε μαζί, άλλαξε ρότα τώρα.