Μπαινοβγαίνεις στο νοσοκομείο συχνά, πολύ συχνά και έρχεσαι καθημερινά αντιμέτωπη με παγωμένα χαμόγελα ή με φωνές απόγνωσης. Ακούς ιστορίες που ενώ ξέρεις ότι ισχύουν είναι σαν να το ξεχνάς. Όταν περικλείεσαι στη βοή της δικής σου πραγματικότητας είναι σαν όλα αυτά να μην υπάρχουν. Κι όμως.

Ακούς τις νοσοκόμες να μιλούν, τους γιατρούς να ενημερώνουν ο ένας τον άλλο για το επόμενο περιστατικό. Μιλούν για αφαιρέσεις κατεστραμμένων οργάνων σαν να μην μιλούν για ανταλλακτικά που πια είναι άχρηστα. Σοκάρεσαι και ας ξέρεις, γιατί έχεις τη λογική να το ξέρεις, ότι για εκείνους είναι καθημερινότητα. Ο πόνος και η δυστυχία όσο και αν για εσένα είναι ένας ανείπωτος εφιάλτης, για εκείνους είναι μια καθημερινότητα που αν δεν τη δουν έτσι, ίσως καταρρεύσουν.