Όταν ήταν παιδί δεν ήθελε να μεγαλώσει. Όταν μεγάλωσε ήθελε ακόμη να είναι παιδί.  Έβλεπε στα εναλλασσόμενα σύννεφα ελέφαντες, πρόσωπα ανθρώπων, χρώματα που δεν είχαν λέξεις, αναρωτιόταν που ταξίδευαν. Σαν παιδί ακόμη ρωτούσε «Γιατί;» για όλα. Δεν ήταν περίεργος, ήθελε να τα χωρέσει όλα μέσα του γιατί ήταν κι’ αυτός μέρος του όλου.

Στα δάση έβλεπε τα αόρατα ξωτικά και μιλούσε στα ζώα σαν να ήταν άνθρωποι. Όπως ένα παιδί, έβλεπε στους ανθρώπους ετερότητα, όχι διαφορετικότητα. Ρωτούσε πάντα: «Γιατί;» ώστε να μαθαίνει και βρήκε, σαν παιδί, πως μέσα του χωράνε όλες οι απαντήσεις.

Κάποιος τον ρώτησε: «Γιατί κάνεις σαν παιδί;» Και απάντησε: «Διότι μονό η καρδιά του παιδιού είναι τόσο ανοικτή έτσι ώστε να χωράει όλο τον κόσμο. Ορατό και αόρατο.»