Πόσα μας λείπουν, πόσα στερούμαστε.

Για πόσα έχουμε παλέψει και δεν καταφέραμε.

Πόσες πληγές κλείσαμε και πόσες αφήσαμε ανοιχτές.

Για όσα προσπαθήσαμε και δεν γευτήκαμε,

για όσα ήρθαν από μόνα τους και χαρήκαμε..

Για εκείνα που μας πήγαν σε διαφορετικά μονοπάτια,

για τα άλλα που μας στιγμάτισαν.

Και τα βράδια όλα παίρνουν μεγαλύτερες διαστάσεις,

για να έρθει το ψύχραιμο πρωί και να μπουν σε μια σειρά.

Πόση απογοήτευση, πόση απόγνωση και απελπισία

να χωρέσουν λίγα μόνο χρόνια;

Κι αν δεν πιάσουν όλο τον χώρο της ψυχής σου,

θα βρεθεί η αισιοδοξία, η ελπίδα όχι σαν θεωρίες

αλλά με μορφή στιγμών. Δικών σου στιγμών.

Αγαπημένων, ξεχωριστών, λατρεμένων, περίεργων,

μοναδικών, ιδιαίτερων στιγμών.

Και σιγά σιγά η δύναμή τους θα εξαφανίζει την πυγμή

των σκοτεινών στοιχείων. Τα αποδυναμώνει σταδιακά

όσο εσύ το επιδιώκεις.

Για να μπορέσεις να ελευθερωθείς από τα δεσμά τους.

Κι αν μου έλεγαν να γράψω στο βιογραφικό μου

ό,τι θέλω μακριά από ό,τι είθισται

θα αποτύπωνα στην προϋπηρεσία μου..

Συλλέκτης Στιγμών, Μηχανικός Συναισθημάτων,

Τεχνικός Εξειδικευμένων Προβλημάτων,

Επενδυτής σε ανθρώπους και όνειρα.