Το κορμί του, κουρασμένο από τον κάματο της ημέρας, βούλιαξε στο κρεβάτι. Είχε τόσο ανάγκη για να κοιμηθεί και να ξεκουραστεί. Και αυτό που τον ηρεμούσε και του βάραινε τα μάτια για να παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα ήταν να χαϊδεύει τα όμορφα ξανθά μαλλιά της αγαπημένης του που είχε ήδη πλαγιάσει.

Έχωσε το χέρι του μέσα στην πυκνή της κόμμωση, όταν ένοιωσε κάτι γλοιώδες να κολλά πάνω στα δάχτυλα του. Τράβηξε με βία το χέρι του και αντίκρισε μερικά σκουλήκια που σέρνονταν πάνω στα μουλιασμένα δάχτυλα του. Τα καθάρισε με την πιζάμα του και αφού αγκάλιασε την αγαπημένη του, της αποκρίθηκε χαμηλόφωνα.

«Τώρα πρέπει να σε θάψω και σένα. Πάει. Σάπισες». Κάποτε όλα τελειώνουν ακόμη.... και οι πιο μεγάλοι έρωτες.