Θυμάσαι όταν ένιωθες θεά νομίζοντας ότι μόνο εσύ βλέπεις όπως έβλεπες; Ήσουνα δεν ήσουνα 5 χρονών. Θυμάσαι όταν ένιωθες δίπλα σου κάποιον με φτερούγες, συζητούσατε και σε έπαιρνε αγκαλιά για να γλυκοκοιμηθείς; Θυμάσαι όταν όλα ήταν ξένοιαστα, ανέμελα και όλα πιθανά; Τα γάργαρα γέλια;

Μέχρι που έφυγε ο μπαμπάς...

Τώρα στα 42 φεύγα σου λέω ότι όλα μπορούν να είναι όπως χρειάζεσαι. Εγώ και εσύ είμαστε ένα. Και εμείς ένα με όλα. Τόλμησε να ονειρεύεσαι και να πραγματοποιείς. Ξανά. Ήρθα να σου θυμίσω πόση αγάπη και πίστη είχες στον εαυτό μας πριν μπεις στον κόσμο των μεγάλων. Πριν σου πουν τι και πως. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ανάψεις ξανά τη φλόγα μέσα σου. Θυμήσου...

Ο εαυτός σου...