Ηρώ Πίσκο – 121 Λέξεις
Ενοχλημένη
Τι είναι αυτό πάλι; Μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα. Μέσα στο σπίτι κλεισμένη μέρες, ζούσα την απόλυτη φρίκη. Αναρωτιόμουν για ποιο λόγο όλα αυτά και περίμενα μια απάντηση.
Από που δεν ξέρω, ίσως ουρανοκατέβατη, θα ήταν και πιο έγκυρη, γιατί με αυτά που είχα ακούσει δεν ήξερα που βρισκόταν η αλήθεια και πού το ψέμα. Θολά τα όρια. Δεν μου έφτανε η απελπισία μου, έθετα και φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Είπα να σηκωθώ λίγο να ξεπιαστώ, είχα γίνει ένα με τον καναπέ... Εκεί κι αν δεν έβρισκα όρια. Το μαξιλάρι είχε πάρει μια κλίση απ’ το κεφάλι μου που το πίεζε όλη μέρα... Πολύ πίεση, σε σημείο καταπίεσης. Να μην μπορώ να αγκαλιάσω, να φιλήσω, να χαιρετίσω. Που ζούμε αλήθεια, στην Σπιναλόγκα;