Πολυκαιρισμένε παλιέ μου εαυτέ,

Το γράμμα τούτο δεν είναι κατ’ ουσίαν παρά μία απολογία. Απολογία, σε ένα παιδί ντυμένο με τη λιβρέα του ακατόρθωτου και τα όνειρά του…

Όνειρα ημιτελή αενάως στοιχειώνουν χαρακώματα του πνεύματος και του σώματος. Αντανακλάσεις της ψυχής, διηνεκείς παρορμήσεις του επιθυμητικού, καρτερούν ακόμα απραγματοποίητες, ως αντικατοπτρισμοί του εσωτάτου μου είναι. Αλίμονο, τα παιδικά μου ονείρατα σαρκώνονται τα βράδια άλλοτε μέμφοντας με, τόσο κατώτερος που απεδείχθη των προσδοκιών μου και άλλοτε υπενθυμίζοντας μου πως ποτέ δεν είναι αργά να αγκυροβολήσω στη «Νήσο των Μακάρων μου»!

Πολύ περισσότερο λοιπόν, το γράμμα αυτό αποτελεί δέσμευση για το μέλλον, γεφύρι που φιλιώνει το χθες με το σήμερα για να αναγεννηθεί από στάχτες, τρανό το αύριο.

Είθε να ανταμωθούμε σύντομα,

εσύ - εγώ.