Μεγάλος ο πειρασμός, μικρή μου. Ωθούμαι εκ των έσω να σε ποτίσω το ποτό της εμπειρίας. Μπορώ να αρχίσω διδαχές και «μη», παριστάνοντας εκ των υστέρων τη σοφή. Μια ανάσα με χωρίζει απ’ το να γίνω αυτό που χλευάζεις• μία από εκείνες τις οικείες ενήλικες μορφές που θέλουν να σε προλάβουν για να μην κάνεις λάθη. Πόσο μάταιη μάχη! Μόνιμη φλόγα πλάι στο φυτίλι της εκρηκτικής δεκαεξάχρονης «φωνής» σου.

Δε θα το κάνω. Δε θα σου πω πώς να ζήσεις.

Ξέρω βέβαια, όταν πονάς πολύ, εύχεσαι κάποιος να σε είχε προϊδεάσει. Μα πάλι το ίδιο θα έκανες, αν ήτανε να γίνει. Γι’ αυτό κι εγώ εαυτέ, η μέλλουσα μορφή σου, σιωπώ κι αφήνω όπως ταιριάζει να την πας τη διαδρομή σου.