Παλιά έγραφα σε σημειωματάρια, όπου έβρισκα. Εθισμένη σε κάθε λογής σημειωματάριο που έπεφτε στα χέρια μου, αρκούσε να γράψω μια γραμμή, μια σκέψη, βάλσαμο.

Φυσικά, όπως σχεδόν όλα όσα έχω αρχίσει, έτσι και αυτή η ενασχόληση έμενε στην αρχή. Δεν έχω καταφέρει να τελειώσω ούτε ένα σημειωματάριο. Αρκεί μια γραμμή για να γίνει η αρχή και μια αυτονόητη υπόσχεση, ότι θα επιστρέψω να συνεχίσω. Στιγμές έντασης φουσκώνουν, ξεφουσκώνουν με ένα μολύβι και ένα χαρτί. Στιγμές αγάπης να θυμίζουν αγκαλιές, δάκρυα, ηλιοβασιλέματα.

Φιλίες σφραγίστηκαν με λίγες αράδες ή έμειναν σε ένα φύλλο να μαρτυρούν το κάτι της στιγμής. Πόσα τέτοια μισά, αναρίθμητα. Σαν να δίνω στον εαυτό μου πίστωση χρόνου. Δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει αρχή. Μόνο ατελείωτο πάθος για (ζωή) γραφή!