Το δεξί του πόδι πονούσε ανεξήγητα, η σκιά ψήλωνε μπροστά. Ήταν συνηθισμένος στις πορείες αλλά τώρα ένιωθε μια παράξενη ανησυχία. Η Μάγισσα είχε πει: «όταν χαθεί το ποτάμι...»

Το τοπίο βίαια αποψιλωμένο, δέντρα κομμένα εκατοστά από το έδαφος βράχοι φαγωμένοι από γιγάντια πριόνια. Η μάσκα των πέτρινων λειασμένων φακών εστίασε στο αντικείμενο της προσοχής του. Χαμηλά τείχη, ξύλινοι πάσσαλοι. Βρύα έδιναν πράσινο χρώμα στα πυργόσπιτα με μονό αριθμό παραθύρων, όχι πόρτες μόνο ένα άνοιγμα στην κορυφή.

Καμία αίσθηση της προοπτικής και του βάθους να περνάει στο οπτικό νεύρο. Η πόλη ήταν παντού γύρω, κυβερνούσε τον νου, τον κατάπινε. Έπεσε, οι μύες του ένιωσαν την βαριά πανοπλία. Αναγνώρισε τον μωβ ουρανό ανάμεσα σε τέσσερις κτισμένες γωνίες. «Το ποτάμι περνάει βόρεια της Αμάρ».