«Εσύ φταις!» Τα ζεστά του δάκρυα δημιουργούσαν ποτάμια οργής κάτω απ’ τα μάτια του. «Για όλα φταις εσύ!» Η φωνή του έτρεμε και τα μάτια του θόλωναν από το μένος. «Είσαι ένα τίποτα…» Σήκωσε το μαχαίρι έτοιμος να κατατροπώσει τον εχθρό. Το φονικό όπλο σηκώθηκε πάνω από το κεφάλι του και ρίζωσε στον θώρακα του θύτη που γινόταν θύμα. Είχε εκπληρώσει τουλάχιστον την επιθυμία του... Είχε κατατροπώσει το ον που του κατέστρεψε τη ζωή, και γέλαγε καθώς τα γυαλιά του καθρέφτη πλήγωναν τα πόδια του...

«Μάλλον τρελαίνομαι…» μουρμούρισε με σταγόνες ιδρώτα να παρηγορούν τα καστανά μαλλιά του. Άφησε το μαχαίρι να πέσει όσο το χέρι του έτρεμε. Κοίταξε το αίμα ενός αθώου να κυλά στα δάχτυλά του. «Η κατάρα… Πάλι ξύπνησε…»