Ο φάρος στεκόταν στην άκρη του γκρεμού. Αφουγκράστηκε πρώτα το γέλιο, ύστερα το κλάμα το πνιχτό. «Μείνε μαζί μου...» της είπε εκείνος Εκείνη σηκώθηκε ταίριαξε τα κατάμαυρα μαλλιά της. Έφυγε μέσα στο σκοτάδι. «Αύριο πάλι...» του είπε.

Κάθε βράδυ κράταγε την υπόσχεσή της. Έσμιγε μαζί του όταν η θάλασσα άφριζε και έπνιγε με τη βοή της τους στεναγμούς της ηδονής.

-Μείνε μαζί μου...

-Αύριο πάλι…

Κάθε νύχτα άχνιζε από τον πόθο και τον ίμερο.

-Μείνε...

-Αύριο...

Ώσπου ήρθε μία νύχτα αφέγγαρη. O άνεμος κόπασε. H θάλασσα γαλήνεψε. Εκείνη όμως δεν φάνηκε. «Έλα μαζί μου...» ακούστηκε η φωνή της. Eκείνος πήγε εκεί βαθιά μέσα στο αλμυρό νερό. Ο φάρος αφουγκράστηκε το γέλιο τους, τώρα το κλάμα το πνιχτό ήταν το δικό του.