Για σένα,

που πασχίζω να αναγνωρίσω μέσα από τα θρύψαλα που κείτονται σαν ακανόνιστο παζλ στο πάτωμα. Για τα κόκκινα χείλη που σημάδεψαν το κρυστάλλινο ποτήρι, πριν διαλυθεί φυλακίζοντας το αποκρουστικό εκείνο είδωλο. Για το κρασί που άφθονο έλουσε το φρεσκοπλυμένο σώμα, αδυνατώντας να φτάσει στα χείλη και να τα ποτίσει ζωή. Για τα μακιγιαρισμένα μάτια, που η αλμύρα των δακρύων ξέβαψε κι απόψε σε κάποιο άγνωστο μαξιλάρι.

Αν ακόμη απορείς σε ποιόν γράφω, σκούπισε τα μάτια σου, βάλε το χέρι στην καρδιά σου και θυμήσου. Είναι καλοκαίρι, γυρνάς σούρουπο από την παραλία, αναζητάς να σβήσεις τη δίψα σου σε μια φέτα καρπουζιού και χαμογελάς ανέμελα. Άνοιξε τα μάτια σου. Κοίταξέ σε, είσαι ακόμη εσύ, σε αγαπάς. Είμαι εσύ, είσαι εγώ.