Έβαλε τα κλειδιά στην πόρτα του σπιτιού και άνοιξε. Ευτυχώς δεν ήταν κανείς μέσα, οι γονείς έλειπαν στις υπερωρίες τους και ο αδερφός της μάλλον θα ήταν στο κέντρο αποκατάστασης.

Πέταξε την τσάντα της κι έτρεξε προς το μπάνιο. Πάλι την είχαν σπρώξει για να πέσει κάτω και να υποστεί τους ξεδιάντροπους χλευασμούς τους. Αισθάνθηκε ένα μαχαίρι να της σχίζει τον θώρακα. Με κόπο συγκράτησε τα δάκρυά της και σηκώθηκε, αλλά τότε ένα χέρι την έπιασε γερά από το μπράτσο. Έκανε έναν μορφασμό πόνου, αλλά ευτυχώς κανείς δεν το αντιλήφθηκε.

Τώρα οι μώλωπες φαίνονται… Πόσο ακόμα θα κρύβεται πια από τον εαυτό της; «Θα τα καταφέρω…» δήλωσε με πείσμα κοιτάζοντας το είδωλό της και βάζοντας λίγο οινόπνευμα στο πονεμένο μπράτσο της.