Ο τελευταίος χορός γαντζώθηκε εκεί, στην άκρη της θύμησης

του θολωμένου της νου.

Τότε που ανάλαφρη σαν όνειρο χόρευε μαζί του

κάτω απ’ τη χρυσή βροχή των αστεριών.

Κι έκαναν την ίδια ευχή: για πάντα μαζί.

Φύσηξε αγέρας ξαφνικά κι οι όρκοι ξεθύμαναν

στον αφρό των κυμάτων.

Κι η αγάπη κρύφτηκε στις σπηλιές

και τα ξανθά της μαλλιά γέμισαν με κοχύλια

λησμονιάς.

Κι ο έρωτας σαν πυρίτιο εξερράγη και τα θραύσματά του

πόνεσαν τις άνυδρες ψυχές.

Μόνο το φιλί κράτησε σαν φυλαχτό!

Αυτό το απαγορευμένο…

Και σαν κόπασαν οι άνεμοι κι ημέρεψε η θάλασσα,

τράβηξε για τις σπηλιές.

Εκεί που τότε κρύφτηκε… η αγάπη!

Που τ’ όνειρο κράτησε όσο ο τελευταίος χορός…

Τώρα με τα λευκά της μαλλιά γεμάτα νεκρά κοχύλια…