Κάποτε μια νεαρή κοπέλα φύτεψε τον σπόρο της απαγορευμένης αγάπης στον κήπο του παντρεμένου εραστή της. Εκείνος δεν φρόντισε ποτέ να τον βγάλει. Ο σπόρος φύτρωσε ρίζες σάπιες. Τις έσπρωξε προς το σπίτι με ορμή. Το τύλιξε. Του έκοψε το οξυγόνο. Οι δύο εραστές έπαθαν ασφυξία, όπως συμβαίνει πάντα.

Μα ο σπόρος δεν μαράζωσε. Η σύζυγος του εραστή έμεινε να τον ποτίζει με τα δάκρυα. Να τον κόβει με τις κραυγές της, μήπως πάψει να ζωντανεύει. Με τα τραγούδια της λύπης εκείνο όμως μεγάλωνε. Άγριο, ατίθασο, καταστροφικό. Ωριμάζοντας τον πικρό καρπό του. Μολύνοντας το έδαφος και τον αέρα γύρω του. Κανένας να μη πλησιάσει να τον γευτεί.

Μια απειλητική υπενθύμιση της ψεύτικης επιθυμίας και αγάπης. Εγκλωβίζοντας την, αιώνια στο δηλητήριό του.