Κοιτούσε το χαρτάκι που της είχε χώσει στο χέρι, όσο ο πατέρας της έβγαζε τα εισιτήρια για τον αγώνα. Παύλος από Τούμπα έγραφε και δίπλα, το κινητό του. Τι μάτια είχε ο κερατούκλης! Πράσινα σαν το γκαζόν του Καυτατζόγλειου. Παοκτζής όμως. Πρώτη φορά ζοριζόταν να παρακολουθήσει τον αγώνα. Φώναζε κανένα σύνθημα μαζί με την υπόλοιπη κερκίδα, αλλά το μυαλό της στο χαρτάκι.

Στο δρόμο για το σπίτι δεν έβγαλε κιχ. «Αλήτες κι αυτοί και το πουλημένο το κοράκι» μουρμούρισε ο πατέρας της μετά την ισοπαλία. «Όλο συνθήματα και φανφάρα. Μακριά από παόκια, κοριτσάκι μου. Ηρακλής μόνο. Βγάλανε αυτοί Χατζηπαναγή; Πού να βγάλουνε; Μακριά». Έγνεψε ναι, για να μην τον στενοχωρήσει. «Δεν πειράζει», σκέφτηκε. «Αύριο. Παοκτζής είναι, ας περιμένει και μια μέρα».