Είχε βουίξει η γειτονιά. Από τον καφενέ του Τόλη μέχρι το ραφτάδικο της Μυρούλας όλοι για το ίδιο πράγμα μιλούσαν. Ήταν το νέο της ημέρας. Καυτό όσο μια λάβα ηφαιστείου.

«Μα πως τόλμησες, είναι σοβαρά πράγματα αυτά;», έλεγε και ξανάλεγε η μάνα μου γυρνώντας μέσα στο σπίτι μας σαν άδικη κατάρα. Εγώ από την άλλη σκεφτόμουν πως στον έρωτα δε χωράει λογική και πως τυχεροί είναι μόνο αυτοί που αγαπούν και αγαπιούνται αληθινά.

Λυπόμουνα τη μάνα μου. Δε μπορούσα όμως να μη νιώσω περήφανη για τη γιαγιά μου. Φήμες την ήθελαν να βγαίνει αξημέρωτα και με τις νυχτικιές από το σπίτι του κυρ Γιάννη. «Από παιδί τον αγαπούσα», μου είπε απολογητικά και εγώ την έκανα μια αγκαλιά και της πρόσφερα τσιγάρο.