Πίστευε ότι κάτι σπουδαίο ξεκινούσε.

Η ζωή του θα άλλαζε προς το καλύτερο.

Ξυπνούσε και ήταν η πρώτη του σκέψη.

Ζούσε και ανάπνεε για να ακούει τη φωνή της.

Επιτέλους ένοιωθε ότι υπήρχε το ενδιαφέρον.

Κάποιος υπήρχε να τον καταλαβαίνει, να του απαντά και να του δίνει σημασία.

Τέρμα η κατάθλιψη, τέρμα η απόρριψη, τέρμα τα νεύρα.

Μέρα με τη μέρα το χαμόγελο γινόταν πιο φωτεινό στο πρόσωπό του.

Έπαιρνε όλα αυτά που του είχαν στερηθεί. Προσοχή, φροντίδα, ενδιαφέρον και τα ερμήνευε ως στοργή, αγάπη, σχεδόν έρωτα.

Ήθελε όμως και τη φυσική της παρουσία και την απαιτούσε εμμονικά.

Εκείνη όμως του έλεγε με φωνή ξύλινη ότι δεν είναι εφικτό.

Άλλωστε τι μπορούσε να κάνει, ήταν μόνο μια εφαρμογή στο κινητό του.