«Θα μπορούσε να είναι γιος σου», της φώναξε, μα δεν την τάραξε.

Η γυναίκα που στεκόταν απέναντί της, δε θύμιζε, σε τίποτα, την παιδική της φίλη.

«Άφησε το παιδί μου και πάρε πίσω τον άντρα μου», συνέχισε εκείνη παζαρεύοντας τη ζωή και ξύνοντας πληγές που ο χρόνος δεν είχε κλείσει.

Της έδινε πίσω τον άντρα που, πριν χρόνια, έκλεψε με δόλο, εκμεταλλευόμενη, αρχικά, τη μέθη του και στη συνέχεια την εγκυμοσύνη της. Εκείνος, αφού ικέτεψε για μια συγχώρηση που δεν έλαβε ποτέ, την παντρεύτηκε. Έλειπαν στο εξωτερικό, πολλά χρόνια, μα επέστρεψαν, για να εξοφλήσουν το χρέος...

Δυο λέξεις, κοφτερές σαν γυαλί, περίμεναν από ώρα όρθιες, στην άκρη των χειλιών της για να τερματίσουν το αλισβερίσι.

«Είμαι έγκυος», είπε και της χαμογέλασε.