Συνήθειες που είχα από μικρή. Να περπατάω και να κοιτάω επάνω, ιδίως τα βράδια. Εγώ το ήξερα μα δεν τολμούσα να το πω πουθενά. Εκεί ψηλά στον ουρανό, εσείς τα λέτε αστέρια, μα δεν είναι. Είναι τα φώτα ενός άλλου κόσμου! Την ημέρα τον σκέφτομαι, το βράδυ τον χαζεύω. Πως πάνε άραγε εκεί πάνω; Και όταν κοιμάμαι τον ονειρεύομαι τον κόσμο αυτόν. Είμαι τόσο τελειωμένη στον δικό μου κόσμο που θα ‘θελα μια νέα αρχή. Τόσες είχα κάνει εδώ, μάταια όμως, τίποτα δεν με ικανοποιούσε πια. Γιατί όχι να μην την κάνω εκεί;

Τελικά καλά λένε, πρόσεχε τι εύχεσαι και κοίτα ψηλά… γιατί εγώ τα κατάφερα! Μπορεί ακόμα να ονειρεύομαι, μπορεί τελικά να βρήκα το δρόμο για αυτήν την νέα αρχή!