Κάθομαι φυλώντας τα άγρια άλογα κοντά στο πλοίο όσο οι φίλοι μου μάχονται τις δικές τους μάχες. Είναι δεμένα με αλυσίδες μα τα ακούω να μιλούν. Τα λόγια τους μέσα από χάλκινα σαγόνια αντηχούν στην καρδιά και το μυαλό μου. Φωνάζουν ιδέες και σκέψεις ανήκουστες.

Τα δύο μιλάνε για πνευματικότητα και ανδραγαθήματα, ανακαλύψεις, επιστήμη, εξερευνήσεις και πράγματα της διανόησης. Τα άλλα δύο μιλάνε για πόλεμο, επιτυχίες, εξουσία και δόξα, ζητάνε από τα κατώτερα ένστικτά μου να εξεγερθούν.

Ο νους μου παρόλο το θόρυβο, μοιάζει να ιππεύει τα όμορφα λόγια τους και να τα ακολουθεί. Μου ζητάνε να πλησιάσω, να τα αγκαλιάσω, κι εγώ νομίζοντας πως είμαι ικανός, όντας απειθάρχητος και απαίδευτος πηγαίνω. Φτωχέ μου Άβδηρε, καημένε μου εαυτέ, σε τρώνε ζωντανό.