Ρούλα Κονσολάκη – 121 Λέξεις
Μικρή μου εσύ
Σε είδα πάλι στον ύπνο μου απόψε, ήσουν φοιτήτρια, τα μαλλιά σου ατίθασα, τα ρούχα σου φαρδιά, το μόνο σου στολίδι ένα κατακόκκινο κραγιόν στα χείλη. Χαμογελούσες ευγενικά, έδειχνες χαρούμενη, όμως εγώ ένιωθα το φόβο σου, μήπως δεν ταιριάζεις στα γούστα των άλλων, πλάτες γυρισμένες, όλοι μιλάνε μεταξύ τους αλλά κανείς σε σένα…
Είσαι μόνη, τα ατίθασα μαλλιά σου βγάζουν φως, είσαι πυγολαμπίδα μέσα σ’ ένα σκοτάδι πηχτό… Σε κοιτάζω καλύτερα —κάπου σ’ έχω ξαναδεί …
«Έλα, μικρή μου», σου λέω σιγανά, «μη φοβάσαι»…
Σου πιάνω το χέρι, ενώνουμε τις ματιές μας σαν μέσα από καθρέφτη, κοιτάζω μπροστά και προχωρώ. Εσύ-εγώ, εσύ-εγώ, εγώ, εγώ, εδώ. Το κόκκινο κραγιόν κράτησέ το, τον φόβο πέταξε, μικρή μου, άνοιξε το βήμα σου και προχώρα!