Ανδρέας Καραμήτσος – 121 Λέξεις
Στην Είσοδο
Στεκόμουν μπροστά στην είσοδο του κτιρίου και το κοιτούσα όπως υψωνόταν στα είκοσι μέτρα. Το βλέμμα μου έπεσε σε εκείνο το σπασμένο παράθυρο στον τελευταίο όροφο. Απόψε δεν ακουγόταν το κλάμα που είχαμε ακούσει εκείνη την βραδιά. Κατά τα άλλα, όλα φαίνονταν ίδια. Μια παλιά, ετοιμόρροπη πολυκατοικία, στον αυστηρό ρυθμό της δεκαετίας του ’30, με όλα τα εξωτερικά σημάδια της εγκατάλειψης. Ίδια με τότε.
Βρήκα το κουράγιο και πέρασα την, πάντα ανοικτή, κύρια είσοδο. Η μυρωδιά ήταν ίδια. Ο ήχος από τις σταγόνες, που έπεφταν σε κάποια σιδερένια επιφάνεια λίγους ορόφους πιο πάνω, επίσης. Μόνο το κλάμα δεν ακουγόταν. Άραγε να ακούγεται μόνο κάποιες βραδιές;
Η προειδοποίηση υπήρχε ακόμα, γραμμένη με σπρέι στον τοίχο. Δεν είχαμε μυαλό τότε να την ακούσουμε.