Που λες, ήταν πρωί περπατούσα ξέγνοιαστος στον δρόμο για να πάω στην δουλειά. Στα μισά της διαδρομής συναντάω μια γυναίκα νηστική να ζητιανεύει, εγώ προχώρησα, στο μετρό δεν την αφήσανε να μπει και βρισιές ακούγονταν από παντού.

Τότε άρχισα να αναρωτιέμαι κάποια πράγματα, μήπως έπρεπε να είχα βοηθήσει. Πήγα και διηγήθηκα το περιστατικό, το ονόμασα φτώχια. Ήμασταν μια παρέα, σηκώθηκα να πάω σπίτι μου, κατέβηκα στο γκαράζ, και μου λέει τίποτα πρωτότυπο. Όντως καθημερινό αλλά είπε, υπάρχει και κάτι ακόμα.

Φτώχια, στάσου αυτό το πάμε, όχι άλλο εννοούσε. Την φτώχεια στις ψυχές των ανθρώπων, κάποιος πρέπει να ταΐσει και αυτούς. Τελικά ένα μου έμεινε, υπάρχουν πάρα πολλοί φτωχοί που έχουν να θρέψουν το στομάχι τους, όχι όμως κι την ψυχή τους.