Καταγάλανη θάλασσα. Ψιλή καυτή άμμος. Δροσερό αεράκι σου χαϊδεύει το πρόσωπο. Σώμα σφριγηλό, καλογυμνασμένο, ηλιοκαμένο, νέος. Εκείνη, όμορφη, γλυκιά, μοναδική, αποκλειστικά δική σου. Χαμογελά, σου κρατά ευτυχισμένη το χέρι. Δεν μιλά. Έχουν περάσει τρεις ώρες. Κλείνεις τα μάτια, μετράς έως το πέντε.

Δάσος. Το χιόνι ως το γόνατο κι εσύ μ’ ένα ουίσκι στο χέρι, βουτηγμένος στη μαλακή πολυθρόνα. Ακούς αγαπημένη μουσική και χαζεύεις τους παγωμένους σταλακτίτες της βεράντας που στάζουν. Άλλες τρεις ώρες. Κλείνεις τα μάτια. Τέλειωσε.

Δωμάτιο, έτος 2050. Μυρίζει αρρώστια. Κάνεις να σηκωθείς. Αδύνατο. Γέρος, πονάς, υποφέρεις. Μόνος. Κουτί με χάπια στο χέρι. Διαβάζεις. «Ανακούφιση κατάκοιτων υπέργηρων ατόμων. Διαρκεί έξι ώρες. Κάθε χάπι νέο όνειρο. Προσοχή, ένα ημερησίως. Η υπερκατανάλωση οδηγεί σε μόνιμη απώλεια συνείδησης».

Καταπίνεις μια χούφτα.