Ξεπρόβαλε από το στενό. Σταμάτησε για μια στιγμή και με κοίταξε στα μάτια. Για μια στιγμή, ένα δευτερόλεπτο… έναν αιώνα. Έπειτα μου γύρισε την πλάτη και συνέχισε την πορεία της. Συγκλονιστική η ομοιότητα! Μόνο τα μάτια της διέφεραν κάπως…

Κι εγώ, από μαγνητισμό, από ανάγκη, από φόβο, την ακολούθησα. Δεν ξέρω πού πηγαίναμε, μα περπατούσαμε σε μέρη γνώριμα. Δεν ξέρω πόσο περπατήσαμε. Για μια στιγμή, μια μέρα… έναν αιώνα. Σταμάτησε απότομα. Μπροστά της ένα ματωμένο, άψυχο, σώμα. Συγκλονιστική η ομοιότητα!

Γύρισε και με κοίταξε για μια τελευταία φορά, πριν σκύψει πάνω στο σώμα και εξαφανιστεί μέσα σε αυτό. Κι εγώ, ακίνητη, να αναρωτιέμαι… Αν αυτό είναι το νεκρό μου σώμα, κι εκείνη το φάντασμά μου, εγώ τι έχω απομείνει να είμαι;