Είχαν μάθει, να ζουν χωρίς φόβο. Κυνηγούσαν την μέρα, προσπαθώντας να την αναγκάσουν, να δείξει τα όρια της. Μια ζωή στα κόκκινα. Το γκάζι τέρμα μπροστά και όπου βγάλει. Θα έλεγε κανείς, ότι εύκολα, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, τυχοδιώκτες της μοίρας.

Σε τι να έφταιγαν άραγε, που δεν τους χώραγε ο τόπος; Που τα κύτταρα των αισθήσεων, ξεχείλιζαν από αδρεναλίνη; Ήταν ζευγάρι, από τα πρώτα τους φοιτητικά χρόνια και βάλθηκαν να αλλάξουν τον κόσμο. Ήταν, σε μόνιμη σύγκρουση, με όλα τα δομικά μορφώματα, που είχε οργανώσει η κοινωνία, λες και είχαν συνωμοτήσει, οι πάντες κατά πάντων.

Μόλις φάνηκε στον δρόμο τους όμως, το πρώτο τους παιδί, τα πάντα άλλαξαν. Έγιναν, οι πρώτοι υπερασπιστές, του συστήματος. Των δομών, της συνοχής του κόσμου.