Κάποτε ήξερα ένα κορίτσι σαν εσένα. Δέκα χρονών. Ξυπνούσε κάθε μέρα στις 6. Διάβαζε, ονειρευόταν και τραγουδούσε. Κάθε μέρα. Πέρασαν επτά χρόνια μέχρι που σταμάτησε να το κάνει. Δεν τη ρώτησα ποτέ γιατί.

Ξέρω πως αυτό το κορίτσι έμοιαζε σε εσένα. Είχε τα ίδια ακριβώς σγουρά μαλλιά –απείθαρχα αλλά απαλά, την ίδια φωνή και τα ίδια μάτια– καστανά και στρόγγυλα. Τη ρωτούσα γιατί γελάει και χαμογελούσε. Δεν ξέρω γιατί άλλαξε.

Διαβάζεις αυτό το γράμμα και αναρωτιέσαι τι εννοώ. Δεν πειράζει, θα καταλάβεις. Το μόνο που σου ζητώ είναι μια χάρη. Κάθε μέρα να συνεχίσεις να ξυπνάς νωρίς, να γελάς και να σκέφτεσαι. Μόνο αυτή τη χάρη να μου κάνεις. Α, κι αν βρεις το κορίτσι, να της πεις ότι μου λείπει.