Αγαπητέ Πρώιμε,

δίσταζα να σου γράψω, γιατί νόμιζα πως το μελάνι έχει στεγνώσει μέσα στη φλέβα. Εντούτοις, ακόμη αιμορραγεί η μνήμη μου.

Ήθελα να ξέρεις ότι σε ζηλεύω. Όχι τόσο για τα νιάτα ή την ομορφιά σου, όσο για τις άγραφες σελίδες της ζωής σου. Εκείνες που τώρα φυλλομετρώ, πασχίζοντας να βρω λίγο περιθώριο για να κουρνιάσω.

Εσύ, όμως, μη σταματάς. Συνέχισε να τρέχεις προς στον ήλιο, όσο κι αν σε τυφλώνει το φως του. Αφουγκράσου το θρόισμα των ονείρων που φτεροκοπούν κάθε δειλινό. Αγκάλιασε με πάθος το παρόν κι άσε ήσυχο το μέλλον να ωριμάσει.

Κοίταξε! Η ευτυχία στέκεται σιμά σου… Μα γιατί δεν την θωρείς; Μην κοιμάσαι άλλο! Ξύπνα λοιπόν και σφάλισε τα βλέφαρα της ραθυμίας!

Με συνείδηση,

Όψιμος