Αγαπητή Κ…

Κάθε Αύγουστο έρχομαι και σε συναντάω στις πρώτες διακοπές σου, χωρίς τους γονείς. Σ’ εκείνο το βράχο που είχες καθίσει, όταν όλοι είχαν κοιμηθεί. Το κύμα χάιδευε την ομορφιά σου και ο ουρανός υποκλινόταν στη νιότη σου, ρίχνοντας αστέρια για να κάνεις μία ευχή. Εσύ ταξίδευες στο μέλλον κι ονειρευόσουν πλούτο και δόξα. Έκανες, με τη σκέψη, χρυσά βήματα πάνω σε αδαμάντινα χαλιά! Ήθελες να γίνεις «Βασίλισσα», να κυριεύσεις τον κόσμο, να υποκλίνονται όλοι μπροστά σου, να στέκεσαι πάνω απ’ όλους…

Κάθε Αύγουστο κάθομαι δίπλα σου και, κοιτάζοντας τα πεφταστέρια, σου ψιθυρίζω στ’ αφτί: «Πες να μείνει μακριά σου η λύπη». Κάθε Αύγουστο σε ακούω να εύχεσαι: «θέλω το χρήμα να μη μου λείπει…»

Με λύπη,

το δημιούργημα σου