Κάθε φορά που χρειάζονταν να κατοχυρώσω μια σπουδαία ιδέα ή ένα ποίημα ή κείμενο μου το έστελνα με συστημένη επιστολή στον εαυτό μου. Λάμβανα τις επιστολές και τις αρχειοθετούσα σ’ ένα βαθύ συρτάρι χωρίς να τις ανοίξω, έμενα με την σιγουριά που δίνει η σφραγίδα ταχυδρομείου με την ημερομηνία αποστολής.

Μαζεύτηκαν δεκάδες γράμματα αλλά δεν μου έφταναν, άνοιγα το συρτάρι του σκρίνιου και πάντα κάτι έλειπε, έψαχνα τον κλέφτη κι έγραφα περισσότερο…

Το πρωί ο ταχυδρόμος μου παρέδωσε επιστολή στην οποία διέκρινα το ονοματεπώνυμο μου πάνω αριστερά. Έψαξα την σφραγίδα και η ημερομηνία ήταν σ’ ένα χρόνο από σήμερα. Έσπασα τον κανόνα και άνοιξα το γράμμα που άρχιζε «Αγαπητέ νεότερε εαυτέ από τώρα και στο εξής θα γράφω εγώ για ‘σένα.»