Θυμάσαι τη φορά που τ’ άλλαξε όλα;

Πρωτοετής φοιτητής τότε, συνήθως πριν βγούμε, «συμβουλευόμασταν» το ραδιόφωνο για νέα μέτωπα, στρατιωτικά μπλόκα, βομβαρδισμούς… Έφτασες στο Πανεπιστήμιο. Όλοι στα πόστα τους σαν κάθε μέρα… Ξαφνικά, ξέσπασε καταιγίδα από βόμβες σ’ όλη τη Βυρηττό, πανικός, οι ψυχραιμότεροι έδιναν οδηγίες: εκκενώστε το κτίριο, όποιος μπορεί να μεταφέρει κόσμο. Στο παλιό οικογενειακό Μερσεντές πήρες 16 άτομα, οι ανάσες τους γαντζωμένες πάνω σου. Ροκάνισες ένα μήλο να δροσίσεις το φόβο σου. Στη διαδρομή, πού χρόνος για σκέψεις, για ματιές γύρω σου… Στις ειδήσεις είδες όσα δεν κοίταξες πίσω απ’ το τιμόνι. Την επομένη, βρέθηκες με διαφορετικό λεξικό: άνθρωπος, πατρίδα, ζωή, θάνατος, αυτοθυσία, αλληλεγγύη, ύπαρξη…

Θυμήσου, στο πανεπιστήμιο γυρίσαμε μετά από 7 μήνες, άλλοι άνθρωποι, σε άλλο τόπο…