Αυτή τη στιγμή θα τη θυμάσαι για πάντα. Τη στιγμή που δεν μιλάτε αλλά εσύ έχεις γυρίσει και παρατηρείς χαμογελώντας το πόδι της χήνας, τις ρυτίδες στο δεξί του μάτι, καθώς αυτός οδηγεί, γυρνώντας από μια μεγάλη νότια βόλτα, σήμερα, ένα απόγευμα Μαρτίου του 2001.

Ποτέ δεν θα ξεχάσεις αυτή τη στιγμή. Δεν έχει σημασία τί είναι να γίνει και κανείς δεν θα μάθει ποτέ τι θα γινόταν αν τα έκανες όλα διαφορετικά.

Πολλά χρόνια μετά, ότι κι αν έχει μεσολαβήσει, η σκηνή αυτή θα παίζει σε τεράστια οθόνη μπροστά στα μάτια της ψυχής σου, παγωμένη για πάντα στο χρόνο, την ώρα που θα συμπληρώνεις το όνομά του στο έγγραφο παραλήπτη του αίματος που θα δίνεις, ένα βροχερό Σαββατιάτικο πρωινό Φεβρουαρίου.