Ψάχνεις το κρεβάτι σου μέρες. Άυπνη, κουρασμένη. Το δωμάτιο σου άδειο. Το ίδιο και της μάνας. Κατεβαίνεις στην αποθήκη, ίδιο παλαιοπωλείο. Δεξιά ένας καναπές λεκιασμένος, λίγο πιο κει μια πολυθρόνα ξεχαρβαλωμένη. Ήθελες να την φτιάξεις αλλά σου άρεσε η αναπαυτική γούβα στο μαξιλάρι της. Πάνω της καθόταν ο πατέρας.

Δίπλα της ένα λαμπατέρ με καπέλο από οργάντζα σκονισμένη, κιτρινισμένη, στη γωνία μια κασέλα με σκουριασμένους μεντεσέδες. Την άνοιξες. Βρήκες μέσα το ψάθινο καλάθι που κοιμόσουνα μωρό. Μέσα τρεις φωτογραφίες. Με τον αέρα ξύπνησαν, σε κοίταξαν θυμωμένα, δίνε του, σου είπαν, τα πόδια σου όμως έτρεμαν, με όσες δυνάμεις σου απέμεναν το πέταξες έξω, πήρες θέση εμβρύου και ξάπλωσες μέσα του. Επιτέλους άρχισες να νιώθεις καλύτερα. Ο ύπνος βάρυνε τα βλέφαρά σου…