Ασυγχώρητό μου παιδί δεν σε φιλώ,

σου ζητώ με το παρόν γράμμα μου εξηγήσεις. Γιατί δεν έδειξες ανάστημα στον άγριο Μένιο, παρά ανέχτηκες στο σβέρκο σου τη σφαλιάρα του για δυο ολόκληρες τάξεις στο Δημοτικό; Τι κέρδισες με τη σιωπή; Γιατί δεν αποφάσισες πως σου αξίζει η Μαρίκα και δεν της ομολόγησες τον ανόθευτό σου έρωτα στο Γυμνάσιο; Τι κέρδισες με την ατολμία; Γιατί δεν ξεκαθάρισε ο νους σου πως διαλέγουμε τους φίλους και δεν περιμένουμε στην ουρά τους να μας διαλέξουν; Τι κέρδισες με τα παρακάλια στον δημοφιλή Κυριάκο του Λυκείου και ήδη σπουδαίο κοινωνικό κούτσουρο;

Να τι κέρδισες! Εμένα. Τον σημερινό σιωπηλό, άτολμο, δουλοπρεπή σαραντάρη. Πως ν' αλλάξω πια; Εσύ με θέλησες έτσι. Δεν θα ξαναέχεις νέα μου. Ξεχάσου!