Μετά την εισβολή των βορείων, αναγκάστηκε να μετακινηθεί νότια και να εγκατασταθεί σε ένα στρατόπεδο προσφύγων δίπλα από τις αλυκές, μαζί με την οικογένειά του. Μια στρατιωτική σκηνή ήταν τώρα το σπίτι του.

Τα απογεύματα μετά το σχολείο έτρεχε ξυπόλυτος πάνω στο αλάτι των αλυκών και κυνηγούσε τα τρομαγμένα Φλαμίγκο. Απομακρύνονταν στο βάθος, χάνονταν μέσα στο απομεσήμερο και τα λεπτεπίλεπτα κεφαλάκια τους, αντιφεγγίζοντας στον ήλιο που έδυε, έμοιαζαν με μικρά ροζ φεγγαράκια. Όταν γύριζε στη σκηνή, με πόνο έβγαζε αλάτι, λέπια και φτερά από τα πέλματά του. Στη μάνα δεν έλεγε τίποτα.

Ένα πρωινό, πριν δοθεί η διαταγή να φύγουν για άλλο τόπο, φτερούγισε ασυναίσθητα. Κατηφόρισε το γνωστό μονοπάτι, όμοια ως πουλί. Ακολούθησε το κοπάδι, δεν θα γύριζε στη προσφυγιά. Αποδήμησε!