Βουνά τα δάκρυα των λογισμών στρογγυλοκάθισαν στα βήματά μου εμποδίζοντάς με να προχωρήσω. Μέτρησα τις σκέψεις με γνώμονα το αύριο που αργεί να ‘ρθει όσο κι αν είναι κοντά. Πολλαπλασίασα τα όρια των δυνατοτήτων μου σαν φρούτα που μάζεψα από το δάσος των αμφιβολιών μου χωρίς να φοβάμαι το φίδι της λογικής που βουλιμικά κατατρώει το υγιές μέρος της ψυχής ποτίζοντας τη σκέψη αργά σαν δηλητήριο. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου αν καταφέρω τα επόμενα δέκα χρόνια να μείνω ζωντανή να μη με παίρνω πολύ στα σοβαρά.

Να ατενίζω τη ζωή σαν μια πραγματοποιήσιμη δυνατότητα που ψαύει στις σκέψεις μου το άλλο της μισό, αυτό που απώλεσε όταν περιηγήθηκε ανώνυμη, μακριά από τσιτάτα, στα υποβρύχια μυστικά του χρόνου, στις γειτονιές του ονείρου.