-Πόσο θα μου το αφήσεις, Άγγελε, αυτό το φόρεμα;

-Πενήντα ευρώ κάνει, κυρία.

-Μα είναι φθαρμένο, μεταχειρισμένο. Ακριβό είναι.

-Αφού δεν σας κάνει, κυρία.

-Και τι σε νοιάζει εσένα; Εγώ θα το φορέσω. Όχι στο τωρινό μου σώμα. Στο κορίτσι που ήμουν κάποτε. Θα το πλύνω, θα το ράψω, θα το διορθώσω και θα το πάρω το πράγμα από την αρχή. Από τότε που μου έκανε το φόρεμα. Βήμα βήμα, Άγγελε. Βελονιά μέσα, βελονιά έξω. Βελονιά μέσα, βελονιά έξω. Μια μαστορική μανταρισιά και θα κλείσω κάτι τρύπες παλιές. Το θέλω σαν οδηγό. Για να με πάει ξανά σε ‘κείνον τον εαυτό. Που τότε δεν τον αγαπούσα τόσο. Μανταρισιά, σαπουνάδα, σιδέρωμα, κολάρισμα. Κι όλα θα διορθωθούν, Άγγελε. Πόσο θα μου το αφήσεις;